Περίπατος στα μονοπάτια της Ροδόπης
στον παγωμένο καταρράκτη του Λειβαδίτη
Αρκετές φορές στα 20 χρόνια ζωής του συλλόγου έχουμε επισκεφθεί το χωριό Λειβαδίτης (υψόμετρο 1250 μ.) αλλά αυτή τη φορά η λαχτάρα μας ήταν ακόμα μεγαλύτερη μήπως και καταφέρουμε να αντικρίσουμε
τον καταρράκτη παγωμένο. Έτσι το Σάββατο το μεσημέρι ξεκινήσαμε από την Θάσο, περάσαμε την Ξάνθη, ακολουθήσαμε το δρόμο για την κωμόπολη της Σταυρούπολης και στη συνέχεια αφού περάσαμε τα χωριά
Δαφνώνας και άνω Καρυόφυτο καταλήξαμε ύστερα από απόσταση 48 χιλιομέτρων στο χωριό Λειβαδίτης. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο καταφύγιο του ΕΟΣ Ξάνθης (ένα υπέροχο καταφύγιο) ξεκινήσαμε την πορεία μας
προς τον υδάτινο γίγαντα της Ροδόπης. Είναι ένα ηλιόλουστο απόγευμα αλλά η θερμοκρασία είναι αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν. Ένα ρίγος διαπερνά όλους μας. Οι τεράστιες οξιές και σημύδες που
άλλοτε σκοτείνιαζαν το μονοπάτι τώρα και άλλοτε υψώνονται πάνω από το κεφάλια μας. Τα πόδια μας αισθάνονται την απερίγραπτη επιθυμία να τρέξουν στον κατήφορο για να προλάβουμε να τον δούμε πριν
σκοτεινιάσει. Την απορία μας για το αν είναι παγωμένος θα μας την λύσει το ανηφορικό μονοπάτι που ακολουθεί μετά τη γεφυρούλα. Για μια ακόμα φορά νιώθω ότι πάω να συναντήσω ένα ζωντανό θεριό,
κάτι σαν δράκο του παραμυθιού, που παραμονεύει στη φωλιά του και ξεφυσάει αγριεμένος καθώς πλησιάζουμε. Η ανηφόρα τελειώνει, βαδίζουμε ακόμη μερικά μέτρα και ξαφνικά σταματάμε, τα πόδια σέρνονται
να συνεχίσουν, τα μάτια καρφώνονται μπροστά σαν μαγνητισμένα. Και πώς να μην είναι; Είκοσι μόλις μέτρα μας χωρίζουν από τον πιο μεγαλειώδη καταρράκτη του οποίου το μεγαλύτερο μέρος του συνεχίζει
να είναι παγωμένο. Μπροστά μας έχουμε ένα τεράστιο γλυπτό 45 μέτρων και στη μέση κυλάει μια χιονόλευκη υδάτινη στήλη. Αμέτρητους αιώνες τώρα ο καταρράκτης παλεύει με τα συμπαγή τοιχώματα του
βράχου, τα έχει σμιλεύσει με υπομονή και μεθοδικότητα. Καθόμαστε από ξύλινο παγκάκι στην άκρη του γκρεμού κι αφήνουμε τα βλέμμα μας να αγκαλιάσει τον παγωμένο γίγαντα σε όλο το μακρύ ανάστημά
του. Τον νιώθω να παλεύει μέσα του απεγνωσμένα να σπάει τα δεσμά του, να διώξει από γύρω του τις φοβερές χαμηλές θερμοκρασίες που τον κυκλώνουν. Φωτογραφίζουμε ασταμάτητα. Πότε άραγε θα ξανά
έχουμε αυτή την ευκαιρία; Τον νιώθω νικημένο, θέλω να ξαναζωντανέψω την καρδιά του, αλλά αυτό θα το κάνει σε λίγες ημέρες ο ήλιος. Και έτσι θα ξεχυθεί πάλι ασυγκράτητα. Τα ρυάκια που σχηματίζει
γύρω του είναι όλα παγωμένα. Εκεί που άλλοτε βγάζαμε τα παπούτσια και δροσιζόμασταν, τώρα περπατάμε επάνω τους. Έχει σχηματιστεί ένα τεράστιο παγοδρόμιο.
Η επιστροφή από τον καταρράκτη στο καταφύγιο γίνεται σε πολύ γρήγορο ρυθμό. Μας περιμένει ένα ζεστό ρόφημα από τον φίλο μας τον Γιάννη τον καταφυγιάρχη. Νιώθω να μ’ έχει διαπεράσει στην ψυχή μου
η σιγαλιά του δάσους και η χειμωνιάτικη ηρεμία του τοπίου. Στο διάστημα αυτό αρχίζουν να καταφθάνουν και οι ορειβάτες της Καβάλας που θα περπατήσουμε την Κυριακή μαζί τους για την κορυφή
Γυφτόκαστρο με υψόμετρο 1.827 μέτρα.
Το βράδυ μάς βρίσκει μαζεμένους όλους στην μοναδική ανοικτή ταβέρνα του χωριού με τους 7 κατοίκους. Οι ευγενικοί ιδιοκτήτες δίνουν μάχη για να χορτάσουν την πείνα μας. Τα υπέροχα ψητά και
μαγειρευτά φαγητά σε συνοδεία με τα τσίπουρα και τα κρασιά βοηθούν μα χαλαρώσουμε από την κούραση και να οργανώσουμε την αυριανή μας ανάβαση.
Με το που ξημερώνει Κυριακή και μετά από ένα σύντομο πρωινό μας βρίσκει όλους έτοιμους να αναμετρηθούμε με την κορυφή του Γυφτόκαστρου. Η ορειβατική ομάδα αποτελείται από 5 Θάσιους και 6
Καβαλιώτες.
Οι χιονισμένοι και παγωμένοι δασικοί δρόμοι δεν βοηθούν τη μετακίνησή μας με τα αυτοκίνητα. Έτσι ο ποδαρόδρομος ξεκινά έξω από το Δασικό χωριό του Ερύμανθου.
Άλλοτε ακολουθώντας αγροτικούς δρόμους και άλλοτε χιονισμένα μονοπάτια προσεγγίζαμε σιγά, σιγά την κορυφή. Τα τοπία μοναδικά καθαρά χειμωνιάτικες εικόνες. Ένα απέραντο αείφυλλο δάσος που
την άνοιξη πρασινίζει. Η συγκεκριμένη διαδρομή έχει τις κρυφές χαρές της και την ομορφιά της. είναι από τα πιο όμορφα μονοπάτια χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Για μια άλλη μια φορά όμως και μετά από
τρεισήμισι ώρες περπατήματος ο χρόνος της επιστροφής μάς πιέζει και πρέπει να αρχίσουμε να αναχωρούμε για να προλάβουμε το τελευταίο φέρι.
Για άλλη μια φορά αναρωτιόμαστε πόσο δύσκολο είναι τελικά το τελευταίο δρομολόγιο να γίνεται στις 20:15.
Επιλέγοντας ένα απάνεμο μέρος κόβουμε την ορειβατική πίτα που είναι θεσμός να την κόβουμε στην πρώτη κορυφή βουνού του νέου χρόνου. Το φλουρί πέφτει στην Αλεξάνδρα. Μετά τις ευχές για υγεία
ευτυχία και με πολλές αναβάσεις συνεχίσαμε την επιστροφή μας κάνοντας μια μικρή στάση στην Ξάνθη για ένα καφέ. Σε αυτή την πόλη που είναι ξεχωριστή. Με χαρακτήρα, προσωπικότητα και πολύ ζωντανή.
Ξανά αφεθήκαμε στη μαγεία της. σε αυτό το πάντρεμα ανατολής και δύσης που αναδίδει περπατώντας στα σοκάκια της και τις πλατείες της.
Έχοντας σημαδέψει τον καθένα ξεχωριστά την ψυχή του. Αυτό το Σαββατοκύριακο με φανταστικές εικόνες, υπέροχους ήχους της φύσης και του νερού, αλλά και με πλούσια συναισθήματα επιστρέψαμε στο νησί
μας. Αυτό έχω την αίσθηση ότι μέσα σε αυτά τα αρχέγονα δάση αντιλαλούν τα τραγούδια του Ορφέα, ότι μόλις σκοτεινιάσει οι νεράιδες των λαϊκών παραμυθιών αλλά και οι Σάτυροι θα στήσουν τον χορό
τους γύρω από τον παγωμένο καταρράκτη.
γράφει ο
Λευτέρης Βουλγαράκης
φωτογραφίες:
Παντελής Κατμερλής
