ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΣΙΟ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ
Σε εγκατάλειψη το μονοπάτι - μνημείο πολιτιστικής
κληρονομιάς στο Υψάριο που ένωνε βορρά και νότο
Εδώ και αρκετά χρόνια ο Θάσιος Ορειβατικός Σύλλογος προσπαθεί να εντάξει σε κάποια μελέτη την συντήρηση αλλά και την αποκατάσταση του πιο όμορφου μονοπατιού που διασώζεται μέχρι και σήμερα.
Πιστεύουμε πως πρέπει να οπωσδήποτε να χαρακτηριστεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και να ενταχθεί σταδιακά σε κάποιο αναπτυξιακό πρόγραμμα επισκευής και σήμανσης.
Για τους περισσότερους Θάσιους παραμένει ένα άγνωστο μονοπάτι. Ήταν όμως ο βασικός άξονας που ένωνε τον βορρά με τον νότο του νησιού. Με αφορμή την προσπάθεια που κάνει ο Θάσιος Ορειβατικός
Σύλλογος για την επανασηματοδότηση των μονοπατιών επιλέχθηκε σαν δραστηριότητα την Κυριακή 15/2 η ανάβαση από τις κατασκηνώσεις της Ποταμιάς στον Πρ. Ηλία Θεολόγου ώστε να γίνει σε πρώτη φάση η
καταγραφή του αριθμού σήμανσης που θα χρειαστούν. Ο καιρός ήταν φανταστικός και θύμιζε μια καθαρά ανοιξιάτικη ημέρα. Στην ορειβατική παρέα ήρθαν να προστεθούν και νέοι φίλοι του Συλλόγου που δεν
είχαν ξαναπερπατήσει αυτό το υπέροχο μονοπάτι. Για άλλη μια φορά γύμνασα το βλέμμα μου με τα υπέροχα χρώματα. Είναι αξιοσημείωτο πως όταν στρέφεις το βλέμμα σου προς τον βορρά αντικρίζεις τον
υπέροχο κόλπο της Σκάλας Ποταμιάς και όταν το στρέφεις προς τον νότο σε μαγεύει το Ψαριό με τις ορθοπλαγιές και τις χαράδρες του. Μια ιεροτελεστία σχημάτων και χρωμάτων.
Αυτό που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να αποκαλύψει τις κρυμμένες δυνάμεις. Και τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν πολλές στο νησί μας. Στα πρόσωπα όσων συμμετείχαν στην Κυριακάτικη αυτή βόλτα μας ήταν
ζωγραφισμένη η χαρά και η ικανοποίηση. Ακόμα και τα δύο σκυλάκια που συνόδευσαν την ομάδα έδιναν την αίσθηση ότι την ίδια ικανοποίηση ένιωθαν κι αυτά.
Μπροστά μας δεν άργησε να ξεπροβάλει το εξωκκλήσι του Πρ. Ηλία, που είναι χτισμένο σε μια ωραία τοποθεσία την οποία την «δέρνουν» οι άνεμοι. Ωστόσο για ακόμα μια φορά, μας στεναχώρησε το γεγονός
ότι είναι σχεδόν εγκαταλελειμμένο. Η ομάδα σκόρπισε και ήμουν σίγουρος ότι όλοι ένιωθαν το μεγαλείο του βουνού. Άλλοι χάζευαν τα υπέροχα χρώματα της θάλασσας, αλλά και την κόψη των βράχων που
οδηγεί αναρριχητικά στο καταφύγιό μας. Άλλοι πάλι προτίμησαν μ’ ένα ζεστό ρόφημα να ταξιδέψουν στον ανομολόγητο κόσμο της ψυχής τους. Εκεί που κρύβονται τα συναισθήματα σαν εικόνες. Η ώρα κύλησε
γρήγορα κι έτσι άρχισε η κατάβασή μας. Στο μυαλό όλων μας ήταν η σκέψη ότι το μονοπάτι αυτό πρέπει να συντηρηθεί και να αποκατασταθεί, γιατί οι άνθρωποι φεύγουν… το τοπίο όμως μένει…
Λευτέρης Βουλγαράκης
