Χειμερινή ανάβαση στις ράχες του Ολύμπου
Θέλοντας να προσεγγίσουμε την βόρεια πλευρά του Ολύμπου κάναμε κράτηση στο καταφύγιο στη θέση «Κρεβάτια» σε ύψος 960μ. και την Κυριακή θα πραγματοποιούσαμε ανάβαση στη ράχη «Μπαρμπαλά», μια από
τις πιο δύσκολες και απόμακρες γραμμές ανάβασης προς το οροπέδιο των Μουσών. Τα πλάνα μας άλλαξαν όμως μιας και το μονοπάτι και ο δρόμος είχαν κοπεί από την μεγάλη νεροποντή της Παρασκευής. Μέσα
σε μικρό χρονικό διάστημα ετοιμάσαμε δεύτερη εναλλακτική πρόταση. Ανάβαση στην Α–ΝΑ πλευρά του Ολύμπου διασχίζοντας το ρέμα Ορλιά, διανυκτέρευση στο καταφύγιο κορομηλιάς στα 880 μ. και την
επόμενη ανάβαση στην Πετροστρούγκα 1.935 μ. Έτσι φορτωμένοι με τα σακίδιά μας και την κάτω από το συνεχές ψιλόβροχο ξεκινήσαμε την ανάβαση προς το καταφύγιο αφού πρώτα θα εξερευνούσαμε το ρέμα
Ορλιά. Γνωρίζαμε ότι το ρέμα αυτό κρύβει τους ομορφότερους και ταυτόχρονα πολύ δύσκολα στην προσέγγιση καταρράκτες του Ολύμπου. Αυτό γιατί είναι έντονη η κλίση του ανάγλυφου. Με την είσοδό μας
στο μονοπάτι ήταν σαν είχαμε αρχίσει να όλοι μας να ζούμε ένα παραμύθι. Από παντού άκουγες το βουητό των νερών. Το φυλλοβόλο και αείφυλλο δάσος είχε την τιμητική του. Κάθε είδος δέντρου είχε
ντυθεί στο δικό του χρώμα. Το πουρνάρι, η αριά, η κουμαριά, το κέδρο, η κουτσουπιά, το σφεντάμι, το φράξο, καθένα μια ξεχωριστή πινελιά στο φθινοπωρινό τοπίο. Αυτές που έκλεβαν την παράταση
ωστόσο, ήταν οι οξιές ντυμένες στα χρώματα της φωτιάς. Εμείς αρκετές φορές θυμίζαμε ακροβάτες που προσπαθούν να ισορροπήσουν όχι πάνω σε τεντωμένο σκοινί αλλά επάνω σε γυαλιστερές πέτρες, που τις
κάλυπταν τα ορμητικά νερά των χειμάρρων. Παρά το ψιλόβροχο δεν ήξερες τι να πρωτοθαυμάσεις. Τους καταρράκτες σε υψόμετρο 260 – 580 μέτρων. Τα μανιτάρια σε απίστευτη ποικιλία μορφών και χρωμάτων.
Τις σαλαμάνδρες που μοιάζουν με χοντρές αργοκίνητες σαύρες με δέρμα γυαλιστερό σαν του βάτραχου. Ανεπανάληπτες εικόνες σύνθεσης και αρμονίας. Το νιώθαμε όλοι μας ότι όλα αυτά που αντικρίζαμε
ξεκουραζόταν η ψυχή μας. Κάποιος είχε πει «όπου νερό εκεί και ζωή όπου ζωή εκεί κι ελπίδα». Την οποία χρειαζόμαστε και την έχουμε ανάγκη όλοι μας. Νομίζω ότι δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα
να συναγωνίζεται η ψυχή τη φύση και για τρεις ολόκληρες ημέρες αυτό γινόταν μέχρι να φτάσουμε στο καταφύγιο της κορομηλιάς ένα ζεστό και φιλόξενο καταφύγιο με ένα έναν υπέροχο καταφυγιάρχη τον
Δημήτρη που μας έκανε να νιώθουμε σαν το σπίτι μας. Τα δελτία καιρού απέτρεψαν πολλούς ορειβάτες να πάρουν τα βουνά και έτσι ένα καταφύγιο το είχαμε αποκλειστικά μόνοι μας. Στεγνώσαμε,
ζεσταθήκαμε και το υπέροχο φαγητό συνοδεία του τσίπουρου δεν άργησε να μας χαλαρώσει και να μας στείλει νωρίς στα κρεβάτια, μιας και με το πρωινό ξύπνημα, λόγω της πίεσης της ώρας για την
επιστροφή μας, μάς περίμενε μια δύσκολη ανάβαση μέσα από χιόνια για το καταφύγιο της Πετροστρούγκας. Με το που χάραξε και πίνοντας ένα ζεστό τσάι όλοι ορεξάτοι βρεθήκαμε να παλεύουμε με την
μεγάλη κλίση και με τα χιονισμένα μονοπάτια. Στην αρχή τα φθινοπωρινά φύλλα κάλυπταν τα κενά ανάμεσα στις πράσινες πέτρες από τα βρύα και τις λειχήνες και δημιουργούσαν το δικό τους χαλί, το χαλί
της φύσης.
Όσο πηγαίναμε ψηλότερα το χιόνι άρχισε να καλύπτει τα πάντα. Ευτυχώς το μονοπάτι ήταν καλοσηματοδοτημένο. Η χλωρίδα τώρα ήταν διαφορετική, συναντούσες οξιές στις χαράδρες, διάφορα σφεντάρια, τον
μαυροπεύκο και πάνω από τα 1600 μέτρα το ρόμπολο. Σε κάθε ανηφορικό πέρασμα άκουγες τον γρήγοροι ήχο της αναπνοής σου, την καρδιά σου να χτυπά δυνατά, αλλά όλοι είχαμε ζωγραφισμένο το χαμόγελο
στα χείλη μας. Ένας από τους μεγαλύτερους αναρριχητές ο Ιταλός Emillio Comici είχε πει « στα βουνά νιώθουμε τη χαρά της ζωής, το συναίσθημα του να είσαι καλός και την ανακούφιση της λήθηες για τα
γήινα πράγματα. Όλα αυτά γιατί είμαστε πιο κοντά στον ουρανό». Έχουμε ψηλώσει, ο αέρας και το κρύο έχουν δυναμώσει αλλά κι εμείς φτάσαμε στα 1635 μέτρα. Μέσα στην ομίχλη διακρίναμε το καταφύγιο
της Πετροστρούγκας. Το οποίο διαχειρίζεται η ομάδα διάσωσης Θεσσαλονίκης. Η ώρα μάς πίεζε, η ζεστή ατμόσφαιρα και το χαλάρωμα από το τσάι του Ολύμπου δεν μας έκαναν εύκολη την απόφαση της
επιστροφής. Τραβώντας τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Ο Όλυμπος είναι πάντα όμορφος! Όποια εποχή του χρόνου και να τον επισκεφθείς, έχει κάτι το ιδιαίτερο να σου πει και να σου δώσει! Κάτι μοναδικό να σου αποκαλύψει, ένα κρυφό μυστικό να σου
εμπιστευτεί. Και χρειάζεται τόσο χρόνο όσο απαιτεί ο φωτοφράχτης της φωτογραφικής μηχανής να συλλάβει το φως και να το μετατρέψει σε εικόνα.
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά που αντιμετώπισαν με σοβαρότητα την ανάβαση και έδειξαν τοβ απαραίτητο σεβασμό στον γέρο Όλυμπο.
¨Όλυμπε, ανήφορε του Δία,
Το χώμα σου είναι μαύρο
Ζυμωμένο μ’ όλα τα χινόπωρα
Των καστανιών και των πλατάνων,
Και το πόδι χώνεται βαθύτερα
Από το αστραγάλι για να ανέβει…
(Άγγελος Σικελιανός)
γράφει ο
Λευτέρης Βουλγαράκης
