Ανάβαση στο υψάριο θάσου με τον Ορειβατικό Σύλλογο

Μια όμορφη διαδρομή επέλεξε ο Θασιακός Ορειβατικός Σύλλογος (ΘΑΣ.Ο.Σ.) να περπατήσει την Κυριακή 22 Μαρτίου στη διαδρομή Μεσορόπη – Σπήλαιο Βοσκοβρύση (Τσομπάν Σουί).

Η Μεσορόπη είναι ένα χωριό χτισμένο ακριβώς κάτω από τις ψηλότερες κορυφές του Παγγαίου με παλιά παραδοσιακά σπίτια μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής και με πολλά στενά δρομάκια. Από το χωριό αυτό ξεκινάει ένα πεζοπορικό μονοπάτι μήκους 5 χιλιομέτρων διατρέχοντας το κεντρικό ρέμα της Μεσορόπης και φτάνει μέχρι τη σπηλιά που είναι γνωστή ως Βοσκόβρυση.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σπάνιας ομορφιάς με πολύ καλή σήμανση συναντάς παγκάκια και κιόσκια στα σημεία ξεκούρασης, όπως και προστατευτικούς φράκτες. Αξιοζήλευτα είναι και τα ξύλινα γεφυράκια, όπως και τα πέτρινα σκαλοπάτια που τοποθετήθηκαν με σωστό τρόπο και σεβασμό προς το περιβάλλον.

Η έντονη παρουσία του νερού σε συνδυασμό με τις συχνές βροχοπτώσεις όπως και με το λιώσιμο των χιονιών έχουν δημιουργήσει φανταστικούς καταρράκτες που δεν ξέρεις ποιον να πρωτοθαυμάσεις. Το δε καλοκαίρι δημιουργούνται πολλές φυσικές πισίνες που μπορείς να κολυμπήσεις και να δροσιστείς.

Σε τρεις περίπου ώρες μετά το ξεκίνημά μας από το χωριό είχαμε φτάσει στα 1.200 μ. στη σπηλιά Βοσκοβρύση. Πρόκειται για ποτάμιο σπήλαιο που διαθέτει όμορφο διάκοσμο με εντυπωσιακούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Η στενή είσοδος φράζεται από δυο ογκόλιθους και είναι δύσκολο να μπει κάποιος μέσα. Αν τα καταφέρει και κυριολεκτικά συρθεί ανάμεσα στις πέτρες θα βρεθεί σ’ έναν προθάλαμο με αρκετό ύψος. Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκουραστήκαμε λίγο θαυμάζοντας τις χιονισμένες κορφές του Παγγαίου, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, πίνοντας και ένα υπέροχο τσίπουρο στο χωριό της Μεσορόπης.


Λευτέρης Βουλγαράκης

Ο ΘΑΣ.Ο.Σ. για 2η χρονιά έτρεξε στον 3ο αγώνα ορεινού τρεξίματος με την ονομασία Kavala Trail Run 13 χιλιομέτρων.
Ο αγώνας αυτή τη φορά παρουσίαζε αρκετές δυσκολίες λόγω της παρατεταμένης βροχόπτωσης. Γλιστρούσαν οι πέτρες και τα βράχια και σε πολλά σημεία υπήρχαν λάσπες και νερά. Αυτά τα δεδομένα για τους περισσότερους όμως ομόρφυναν τον αγώνα. Από τον ΘΑΣ.Ο.Σ. έτρεξαν οι: Λευτέρης Βουλγαράκης, Χρυσούλα Μακέδου, Αλεξάνδρα Ρεβήσιου, και η Νόρα – Μικίλα Σαλονικιού, τερματίζοντας όλοι τους σε αρκετά καλό χρόνο.
Ο ΘΑΣ.Ο.Σ. ευχαριστεί τον σύλλογο Χιονοδρομίας – Ορειβασίας Καβάλας για την άψογη διοργάνωση.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΣΙΟ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ
Σε εγκατάλειψη το μονοπάτι - μνημείο πολιτιστικής
κληρονομιάς στο Υψάριο που ένωνε βορρά και νότο

Εδώ και αρκετά χρόνια ο Θάσιος Ορειβατικός Σύλλογος προσπαθεί να εντάξει σε κάποια μελέτη την συντήρηση αλλά και την αποκατάσταση του πιο όμορφου μονοπατιού που διασώζεται μέχρι και σήμερα. Πιστεύουμε πως πρέπει να οπωσδήποτε να χαρακτηριστεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και να ενταχθεί σταδιακά σε κάποιο αναπτυξιακό πρόγραμμα επισκευής και σήμανσης.
Για τους περισσότερους Θάσιους παραμένει ένα άγνωστο μονοπάτι. Ήταν όμως ο βασικός άξονας που ένωνε τον βορρά με τον νότο του νησιού. Με αφορμή την προσπάθεια που κάνει ο Θάσιος Ορειβατικός Σύλλογος για την επανασηματοδότηση των μονοπατιών επιλέχθηκε σαν δραστηριότητα την Κυριακή 15/2 η ανάβαση από τις κατασκηνώσεις της Ποταμιάς στον Πρ. Ηλία Θεολόγου ώστε να γίνει σε πρώτη φάση η καταγραφή του αριθμού σήμανσης που θα χρειαστούν. Ο καιρός ήταν φανταστικός και θύμιζε μια καθαρά ανοιξιάτικη ημέρα. Στην ορειβατική παρέα ήρθαν να προστεθούν και νέοι φίλοι του Συλλόγου που δεν είχαν ξαναπερπατήσει αυτό το υπέροχο μονοπάτι. Για άλλη μια φορά γύμνασα το βλέμμα μου με τα υπέροχα χρώματα. Είναι αξιοσημείωτο πως όταν στρέφεις το βλέμμα σου προς τον βορρά αντικρίζεις τον υπέροχο κόλπο της Σκάλας Ποταμιάς και όταν το στρέφεις προς τον νότο σε μαγεύει το Ψαριό με τις ορθοπλαγιές και τις χαράδρες του. Μια ιεροτελεστία σχημάτων και χρωμάτων.
Αυτό που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να αποκαλύψει τις κρυμμένες δυνάμεις. Και τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν πολλές στο νησί μας. Στα πρόσωπα όσων συμμετείχαν στην Κυριακάτικη αυτή βόλτα μας ήταν ζωγραφισμένη η χαρά και η ικανοποίηση. Ακόμα και τα δύο σκυλάκια που συνόδευσαν την ομάδα έδιναν την αίσθηση ότι την ίδια ικανοποίηση ένιωθαν κι αυτά.
Μπροστά μας δεν άργησε να ξεπροβάλει το εξωκκλήσι του Πρ. Ηλία, που είναι χτισμένο σε μια ωραία τοποθεσία την οποία την «δέρνουν» οι άνεμοι. Ωστόσο για ακόμα μια φορά, μας στεναχώρησε το γεγονός ότι είναι σχεδόν εγκαταλελειμμένο. Η ομάδα σκόρπισε και ήμουν σίγουρος ότι όλοι ένιωθαν το μεγαλείο του βουνού. Άλλοι χάζευαν τα υπέροχα χρώματα της θάλασσας, αλλά και την κόψη των βράχων που οδηγεί αναρριχητικά στο καταφύγιό μας. Άλλοι πάλι προτίμησαν μ’ ένα ζεστό ρόφημα να ταξιδέψουν στον ανομολόγητο κόσμο της ψυχής τους. Εκεί που κρύβονται τα συναισθήματα σαν εικόνες. Η ώρα κύλησε γρήγορα κι έτσι άρχισε η κατάβασή μας. Στο μυαλό όλων μας ήταν η σκέψη ότι το μονοπάτι αυτό πρέπει να συντηρηθεί και να αποκατασταθεί, γιατί οι άνθρωποι φεύγουν… το τοπίο όμως μένει…
Λευτέρης Βουλγαράκης

Έτρεξε στην Παλιά Καβάλα ο Θάσιος Ορειβατικός Σύλλογος

Ο Θάσιος Ορειβατικός Σύλλογος έδωσε το παρών στη διοργάνωση του 2ου χειμερινού αγώνα δρόμου με την ονομασία winter run. Τα τρία μέλη του που έλαβαν μέρος ήταν οι: Λευτέρης Βουλγαράκης, Μικέλα – Νόρα Σαλονικιού και Αλεξάνδρα Ρεβήσιου.
Είχαν τη χαρά να απολαύσουν στην κυριολεξία έναν καθαρά χειμερινό αγώνα, μιας και οι καιρικές συνθήκες (χιονόνερο, ομίχλη, κρύο) έδωσαν στον αγώνα ένα άλλο χρώμα και τόνο και τον εμπλούτισαν με δυνατές συγκινήσεις. Ο αγώνας είχε αφετηρία και τερματισμό στην πλατεία του χωριού της Παλιάς Καβάλας. Η διαδρομή περίπου 19 χιλιομέτρων παρουσίαζε μια ποικιλία από χωματόδρομους, κατηφορικά μονοπάτια και δασικούς δρόμους. Ο βαθμός δυσκολίας του αγώνα ενώ χαρακτηριζόταν μέτριος σε αρκετά σημεία δυσκόλεψε τους αθλητές λόγω της λάσπης και της ολισθηρότητας. Η διοργάνωση του αγώνα ήταν άψογη, υπήρχε παροχή νερού σε τρία σημεία (στο 5ο, στο 10ο και στο 15ο χιλ.).
Η διασωστική ομάδα της Καβάλας ήταν υπεύθυνη για την ασφάλεια των αθλητών. Στη διοργάνωση είχαν προβλεφθεί επίσης αποδυτήρια με θέρμανση και στο τέλος του αγώνα εκτός από αναμνηστικά δώρα (μετάλλιο – μπλουζάκι) προσφέρθηκε στους αθλητές ζεστό ρόφημα, τραχανάς, διάφορες πίτες όπως και σπιτικά γλυκά.
Τα τρία μέλη του ΘΑΣ.Ο.Σ. ευχαριστούν τον σύλλογό τους που τους δώρισε δρομικό ρουχισμό με το λογότυπο του συλλόγου για να λάβουν μέρος και στην κυριολεξία μαγνήτισαν αρκετά βλέμματα πάνω τους, δεχόμενοι εγκωμιαστικά σχόλια για τους υπέροχους χρωματισμούς.
Λ. Βουλγαράκης

Εκδρομή στο Φαλακρό Δράμας μαζί με τον Ε.Ο.Σ Καβάλας.

Περίπατος στα μονοπάτια της Ροδόπης
στον παγωμένο καταρράκτη του Λειβαδίτη

Αρκετές φορές στα 20 χρόνια ζωής του συλλόγου έχουμε επισκεφθεί το χωριό Λειβαδίτης (υψόμετρο 1250 μ.) αλλά αυτή τη φορά η λαχτάρα μας ήταν ακόμα μεγαλύτερη μήπως και καταφέρουμε να αντικρίσουμε τον καταρράκτη παγωμένο. Έτσι το Σάββατο το μεσημέρι ξεκινήσαμε από την Θάσο, περάσαμε την Ξάνθη, ακολουθήσαμε το δρόμο για την κωμόπολη της Σταυρούπολης και στη συνέχεια αφού περάσαμε τα χωριά Δαφνώνας και άνω Καρυόφυτο καταλήξαμε ύστερα από απόσταση 48 χιλιομέτρων στο χωριό Λειβαδίτης. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο καταφύγιο του ΕΟΣ Ξάνθης (ένα υπέροχο καταφύγιο) ξεκινήσαμε την πορεία μας προς τον υδάτινο γίγαντα της Ροδόπης. Είναι ένα ηλιόλουστο απόγευμα αλλά η θερμοκρασία είναι αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν. Ένα ρίγος διαπερνά όλους μας. Οι τεράστιες οξιές και σημύδες που άλλοτε σκοτείνιαζαν το μονοπάτι τώρα και άλλοτε υψώνονται πάνω από το κεφάλια μας. Τα πόδια μας αισθάνονται την απερίγραπτη επιθυμία να τρέξουν στον κατήφορο για να προλάβουμε να τον δούμε πριν σκοτεινιάσει. Την απορία μας για το αν είναι παγωμένος θα μας την λύσει το ανηφορικό μονοπάτι που ακολουθεί μετά τη γεφυρούλα. Για μια ακόμα φορά νιώθω ότι πάω να συναντήσω ένα ζωντανό θεριό, κάτι σαν δράκο του παραμυθιού, που παραμονεύει στη φωλιά του και ξεφυσάει αγριεμένος καθώς πλησιάζουμε. Η ανηφόρα τελειώνει, βαδίζουμε ακόμη μερικά μέτρα και ξαφνικά σταματάμε, τα πόδια σέρνονται να συνεχίσουν, τα μάτια καρφώνονται μπροστά σαν μαγνητισμένα. Και πώς να μην είναι; Είκοσι μόλις μέτρα μας χωρίζουν από τον πιο μεγαλειώδη καταρράκτη του οποίου το μεγαλύτερο μέρος του συνεχίζει να είναι παγωμένο. Μπροστά μας έχουμε ένα τεράστιο γλυπτό 45 μέτρων και στη μέση κυλάει μια χιονόλευκη υδάτινη στήλη. Αμέτρητους αιώνες τώρα ο καταρράκτης παλεύει με τα συμπαγή τοιχώματα του βράχου, τα έχει σμιλεύσει με υπομονή και μεθοδικότητα. Καθόμαστε από ξύλινο παγκάκι στην άκρη του γκρεμού κι αφήνουμε τα βλέμμα μας να αγκαλιάσει τον παγωμένο γίγαντα σε όλο το μακρύ ανάστημά του. Τον νιώθω να παλεύει μέσα του απεγνωσμένα να σπάει τα δεσμά του, να διώξει από γύρω του τις φοβερές χαμηλές θερμοκρασίες που τον κυκλώνουν. Φωτογραφίζουμε ασταμάτητα. Πότε άραγε θα ξανά έχουμε αυτή την ευκαιρία; Τον νιώθω νικημένο, θέλω να ξαναζωντανέψω την καρδιά του, αλλά αυτό θα το κάνει σε λίγες ημέρες ο ήλιος. Και έτσι θα ξεχυθεί πάλι ασυγκράτητα. Τα ρυάκια που σχηματίζει γύρω του είναι όλα παγωμένα. Εκεί που άλλοτε βγάζαμε τα παπούτσια και δροσιζόμασταν, τώρα περπατάμε επάνω τους. Έχει σχηματιστεί ένα τεράστιο παγοδρόμιο.
Η επιστροφή από τον καταρράκτη στο καταφύγιο γίνεται σε πολύ γρήγορο ρυθμό. Μας περιμένει ένα ζεστό ρόφημα από τον φίλο μας τον Γιάννη τον καταφυγιάρχη. Νιώθω να μ’ έχει διαπεράσει στην ψυχή μου η σιγαλιά του δάσους και η χειμωνιάτικη ηρεμία του τοπίου. Στο διάστημα αυτό αρχίζουν να καταφθάνουν και οι ορειβάτες της Καβάλας που θα περπατήσουμε την Κυριακή μαζί τους για την κορυφή Γυφτόκαστρο με υψόμετρο 1.827 μέτρα.
Το βράδυ μάς βρίσκει μαζεμένους όλους στην μοναδική ανοικτή ταβέρνα του χωριού με τους 7 κατοίκους. Οι ευγενικοί ιδιοκτήτες δίνουν μάχη για να χορτάσουν την πείνα μας. Τα υπέροχα ψητά και μαγειρευτά φαγητά σε συνοδεία με τα τσίπουρα και τα κρασιά βοηθούν μα χαλαρώσουμε από την κούραση και να οργανώσουμε την αυριανή μας ανάβαση.
Με το που ξημερώνει Κυριακή και μετά από ένα σύντομο πρωινό μας βρίσκει όλους έτοιμους να αναμετρηθούμε με την κορυφή του Γυφτόκαστρου. Η ορειβατική ομάδα αποτελείται από 5 Θάσιους και 6 Καβαλιώτες.
Οι χιονισμένοι και παγωμένοι δασικοί δρόμοι δεν βοηθούν τη μετακίνησή μας με τα αυτοκίνητα. Έτσι ο ποδαρόδρομος ξεκινά έξω από το Δασικό χωριό του Ερύμανθου.
Άλλοτε ακολουθώντας αγροτικούς δρόμους και άλλοτε χιονισμένα μονοπάτια προσεγγίζαμε σιγά, σιγά την κορυφή.  Τα τοπία μοναδικά καθαρά χειμωνιάτικες εικόνες. Ένα απέραντο αείφυλλο δάσος που την άνοιξη πρασινίζει. Η συγκεκριμένη διαδρομή έχει τις κρυφές χαρές της και την ομορφιά της. είναι από τα πιο όμορφα μονοπάτια χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Για μια άλλη μια φορά όμως και μετά από τρεισήμισι  ώρες περπατήματος ο χρόνος της επιστροφής μάς πιέζει και πρέπει να αρχίσουμε να αναχωρούμε για να προλάβουμε το τελευταίο φέρι.
Για άλλη μια φορά αναρωτιόμαστε πόσο δύσκολο είναι τελικά το τελευταίο δρομολόγιο να γίνεται στις 20:15.
Επιλέγοντας ένα απάνεμο μέρος κόβουμε την ορειβατική πίτα που είναι θεσμός να την κόβουμε στην πρώτη κορυφή βουνού του νέου χρόνου. Το φλουρί πέφτει στην Αλεξάνδρα. Μετά τις ευχές για υγεία ευτυχία και με πολλές αναβάσεις συνεχίσαμε την επιστροφή μας κάνοντας μια μικρή στάση στην Ξάνθη για ένα καφέ. Σε αυτή την πόλη που είναι ξεχωριστή. Με χαρακτήρα, προσωπικότητα και πολύ ζωντανή. Ξανά αφεθήκαμε στη μαγεία της. σε αυτό το πάντρεμα ανατολής και δύσης που αναδίδει περπατώντας στα σοκάκια της και τις πλατείες της.
Έχοντας σημαδέψει τον καθένα ξεχωριστά την ψυχή του. Αυτό το Σαββατοκύριακο με φανταστικές εικόνες, υπέροχους ήχους της φύσης και του νερού, αλλά και με πλούσια συναισθήματα επιστρέψαμε στο νησί μας. Αυτό έχω την αίσθηση ότι μέσα σε αυτά τα αρχέγονα δάση αντιλαλούν τα τραγούδια του Ορφέα, ότι μόλις σκοτεινιάσει οι νεράιδες των λαϊκών παραμυθιών αλλά και οι Σάτυροι θα στήσουν τον χορό τους γύρω από τον παγωμένο καταρράκτη.

γράφει ο
Λευτέρης Βουλγαράκης

φωτογραφίες:
Παντελής Κατμερλής

Κοπή της πίτας στα ορεινά του Πρίνου 

Απολαμβάνοντας έναν όμορφο ορεινό περίπατο στο Καζαβίτι του Πρίνου και επιλέγοντας τη διαδρομή Καζαβίτι – Άη Γιάννης τα μέλη αλλά και οι φίλοι του συλλόγου είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν και να θαυμάσουν πανέμορφες χειμερινές εικόνες. Αυτό που τράβηξε και μαγνήτισε τα βλέμματα ήταν εκεί που τα νερά τρέχοντας από το βουνό πάγωσαν και σχημάτισαν υπέροχους παγοκαταρράκτες σταλακτίτες πάγου κρεμασμένοι  από τα δέντρα και βράχοι έδειχναν πως  φύση δημιουργεί πανέμορφα έργα τέχνης. Οι ζεστές ακτίνες του ήλιο και η υπέροχη διαύγεια της ημέρας μας έδωσαν τη δυνατότητα να απολαύσουμε ένα υπέροχο ρόφημα έξω απ’ το εξωκλήσι, θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντας τις χιονισμένες κορφές του Παγγαίου και του φαλακρού. Στην επιστροφή στην πλατεία κόπηκε η ορειβατική πίτα του Συλλόγου και ακολούθησε γεύμα σε ταβέρνα. Ο ΘΑΣ.Ο.Σ. ευχαριστεί όλα τα άτομα που παραβρέθηκαν και τίμησαν με την παρουσία τους και εύχεται σε όλους καλή χρονιά με υγεία, αγάπη ευτυχία και με πολλές αναβάσεις.